Afgelopen zondag is vanaf Tubbergen de Grenslandmarathon verreden, een mountainbiketocht van 55, 75 of 100 km door het Nederlands-Duitse grensgebied. Starten kon alleen tussen 8:00 en 9:00, dus om 7:30 stonden Gerwin, Koen de Jong en ik (Harmen) al fris en fruitig bij het sportcentrum te vernikkelen in de ochtenddouw. Na een korte discussie over de afstand die verreden zou worden – de langste natuurlijk 🙂 – kon de tocht naar Tubbergen beginnen. Hierbij ondervonden we alle drie dat de weg naar Weerselo op crossbanden toch een stukje langer is dan op wegbanden in de snelle of heel snelle groep bij de wedstrijdtraining, maar dit mocht de voorpret niet drukken.

Duitse singletracks en knollevelden

Eenmaal in Tubbergen aangekomen konden we onze stuurkaartjes ophalen en kon het echte werk beginnen. De tocht begon in de richting van Ootmarsum en na een uur was het al tijd voor de eerste stop pal op de Duitse grens. Hier had de organisatie boterkoek verzorgd, die er na ruim twee uur fietsen bij alle drie de KV-ers erg goed in ging. Na een sanitaire stop (bij het openbare toilet en niet zoals sommige mountainbikers 5 meter verderop over de Germaanse akker) vervolgden wij onze weg verder Duitsland in. Singletracks werden hier ingeruild voor lange gravelwegen en op iedere heuvel werd de koers nog harder gemaakt. In de route zat alvast een voorproefje voor de zandbakken van het aanstaande crossseizoen en iedereen heeft zijn kans gegrepen om de (bijna)valtechniek hier nog eens grondig te oefenen. Direct na het strand zat een prachtig technisch stukje tegen een heuvel en met mulle bosgrond. Compleet buiten adem van dit stukje, konden we even bijkomen bij een van de vele verzorgingsposten aan de route. De weg vervolgde zich hierna weer Nederland in. Over singletracks en plattelandswegen (en een paar korte excursies door het struikgewas) reden we terug naar de startplaats in Tubbergen.

Daar konden we onze polsbandjes ruilen voor hamburgers en mochten we even uitrusten van de 5 uur lange crosstocht. Nadat we alle drie ook een herstelcola op hadden kon de lijdensweg terug naar huis beginnen, want iedereen zat ondertussen redelijk stuk. Ongeveer een uur later kwamen we dubbelgevouwen maar voldaan terug in Enschede en kon het herstelproces beginnen.