Er was eens een leuk plan om bij een studentencup podium te rijden. Dit moest gebeuren tijdens de StudentenCup Nijmegen op de heuvels van Groesbeek. Met lichtgewicht raket David en de Hardlopende doodloper Niels en ikzelf stond er in theorie een vrij sterk team klaar.
Helaas kwamen we er in de week ervoor al achter dat het wel eens zo kunnen gaan regenen. Op Station Nijmegen Centraal werd dit de realiteit het regende keihard, dus alle regenkleding aan, behalve bij David die had daar niet helemaal over nagedacht richting de permanence, de plaatselijke voetbalclub van Groesbeek.
Daar aangekomen hadden we nog een halfuur om in te schrijven, regenkleding uit en nummer op te spelden. Er waren geluiden dat de wedstrijd kwartier zou worden uitgesteld, maar na 1 rondje inrijden werden we tegengehouden, er zou gekoerst worden! Totdat ook de jury erachter kwam dat dit wel heel weinig mensen waren, dus werd de wedstrijd een kwartier uitgesteld.
Maar goed ook, want 2 minuten voor de tweede poging tot starten begon het keihard te hagelen, dus stonden we daar met zijn alle kou te kleumen en ondertussen met de helm de pingpongballen weg te ketsen.
Enfin, tijd voor koers!
David en ik stonden op eerste startrij en Niels direct daar achter op rij 2.
Het plan om met 2/3 mee te zitten met kopgroep leek gewoon te gaan werken.
Tijdens het fluitsignaal kregen David en Niels hun schoenen niet in het pedaal, waardoor ze meteen heel veel terrein verloren.
Ik had het voordeel van mooie SPD pedalen, waardoor ik als snelste ingeklikt was.
Tijdens de rechttoe rechtaan afdaling werd meteen al volle bak naar beneden afgedaald, waarbij het gevoel in mijn handen ondertussen al bijna was weggevaagd.
De eerste keer de klim op werd vol doorgetrokken en werd mijn vrees werkelijkheid: Waaiers.
En niet zomaar Waaiers, er werd gewoon een waaier opgezet bergop.
Vervolgens na het meeste klimwerk in de ronde ga je nog een keer linksaf, waar je vies vals plat nog omhoog gaat met de wind schuin tegen. Gevolg is dat je met +-25km/u in het watergootje naast de weg loopt te bidden dat ze vooraan niet teveel samenwerken.
Na 1 ronde was de stand van zaken al als volgt:
+-15 man in de kopgroep inclusief ikzelf, deze groep is ontstaan gewoon door hard doortrekken overal.
David in tijdritmodus ergens ertussen, omdat hij de maximale wattages niet aan kon, maar wel een enorme motor heeft.
Niels in de mongolenwaaier, iedereen die nog beetje doorwilde fietsen, maar niet hard genoeg ging zit hier.
Vervolgens werd de tweede en derde ronde iets minder hard doorgetrokken op de klim, waardoor ik zelfs voor even in de voorste gelederen terecht kon komen. Alleen werd me dat niet in dank afgenomen, want ik zat te kapot om mee te draaien, dus nam niet over. Achteruitkijkend naar of er nog mensen zijn, zie ik alleen David op ongeveer 15 seconden achter ons rijden.
Helaas, voor hem er wordt vol doorgekoerst en die 15 seconden worden heel snel weer een enorme afstand.
Vervolgens kwam er iets van een zonnetje, maar werd de samenwerking in de kopgroep steeds beter, dit was een nadeel voor mij, want nu werd ik steeds meer in het gootje gedrukt, omdat ik aan het overleven was in plaats van meekoersen.
Ronde 5 gingen er nog 2 man voor me af, tijdens het wind schuin tegen stukje. Ik wilde aanzetten in een soort wanhoopspoging om gat te dichten na de rest, maar toen kwam een renner van Mercurius langs me flitsen, die duidelijk nog teveel energie had.
Die heeft zonder om te kijken vervolgens drie kwart ronde volle bak doorgereden, waarbij we de bochten ook wel iets harder namen dan kopgroep, waardoor we halverwege klim weer konden aansluiten.
Vervolgens kon ik wel nog de energie ergens vandaan halen om in het belabberde gootje weer aan te haken bij de kopgroep. Toen in ronde 6 weer in een snelle waaier omhoog werd gereden, was het tijd om te staan en aan te zetten.
Het staan lukte wel, maar na 2* aanzetten was het duidelijk. Dit wordt weer zitten.
Langzaam zie je dan de kopgroep wegfietsen en je wordt vrij snel ingehaald door een auto achter je.
Deze auto leek een beetje op de bezemwagen, maar dan zonder bezem en er werd niks gezegd bij de finish, dus toen kwam het besef. Klote, ik moet nog 3 ronden in mijn eentje.
Door het redelijk te pacen en een andere geloste uit de kopgroep steeds 100 meter voor je te zien fietsen, was het wel mogelijk om een enigzins redelijk tempo te rijden.
Helaas voor mij kwam bij het luiden van de bel voor de laatste ronde ineens het besef dat ik helemaal niet de laatste in koers was, maar dat Tijdrijder David me aan het halen was met een man van Squadra Veloce die loopt af te zien in zijn wiel.
De hopeloosheid inzien van een tijdrit rijden tegen het FTP wonder, heb ik me maar snel laten inlopen om te hopen dat er daarna nog een sprintje inzit.
Met zijn 3’en stormen we het parcours nog 1 ronde af, waarbij David vastberaden is om ook nog die eenzame renner voor ons te pakken.
Mijn enige taak is om het wiel te houden en de man van Squadra achter me te houden.
Echter toen hij op 400m nog aanzetten om die laatste man te halen, knapte het elastiek.
Waar ik normaal een betere sprint zou moeten hebben dan David was het vandaag gewoon op.
Al met al, ben ik wel zeer tevreden, ondanks waaiervorming en na 1 ronde al longen kapot en benen half verzuurd te hebben, kunnen aanklampen bij kopgroep en gewoon heel lang daar bij kunnen blijven. Dit resulteert uiteindelijk in een 10de positie in de studentencategorie, 12de als je de niet-studenten meerekent, een waarschijnlijke tweede plaats in het SPD klassement en een waarschijnlijke 1ste plaats in de aluminium fietscategorie.
Ik was nummer 10 van de kopgroep toen ik gelost werd en helaas dus nog door David en de Squadra man ingehaald, omdat David zijn tijdrit trainen belangrijker vond dan Top10 rijden.
Het was een bijzondere ervaring, maar de volgende keer hoop ik toch op heuvels zonder wind dat lijkt me toch beter te liggen.
Credits aan @cs.photography_nl voor alle mooie fotos!
Geef een reactie